21 dagen klaagvrij, maar zou een heel klein beetje oorlog soms niet beter kunnen zijn ?

dag 89 / 23 dagen klaagvrij in de uitdaging 21 dagen aan-een-stuk-klaagvrij te kunnen zijn (A Complaint Free World, Will Bowen)

Uw coach zou 100% verrukt moeten zijn met het resultaat, 21 dagen-aan-een-stuk-klaagvrij-zijn gaat inderdaad ! én het is niet niks, Clark Kent is content.

Mediteren is o.k. , maar af en toe een kuur doen met dat paarse bandje
rond de pols doet écht goed.
Ik ben een héél betrokken mens, dus eens een periode afstand nemen van hardop zeggen wat-er-gezegd-moet-worden is louterend, geeft rust. Het was een beetje vakantie in mijn hoofd, al moest ik er voor op mijn tong bijten.

Moet je klaagvrij worden ?
Moet je klaagvrij blijven ?
Niks moet. Moeten maakt immers gek.

Net als de auteur van het boek A Complaint free World verplicht ik jou tot niets. Het paarse bandje is gewoon één manier om iets positiefs te ervaren ..en dan weer verder te experimenteren met een ander gereedschap.

Vandaag barstte een kleine rel uit in de media. El Sympatico bij uitstek, de rustige Stijn Meuris, kreeg een storm van protest over zich heen omdat hij een vrouw op de trein terecht wees, en iemand daar een - zeer onduidelijk - filmpje daarover postte. Het minste dat hem verweten werd was dat hij intolerant is.

Als je 't mij vraagt, is iemand die telefoneert en zich geen moer aantrekt van haar storende kind niet erg mindful voor haar omgeving. Ik volgende enkele cursussen stress-management, mindfulness, crisis-management, .. als psychisch hulpverlener én ook daar wordt gezegd dat je soms niet so nice moet zijn 

zolang je het maar weloverwogen doet, en niet automatisch.

Het filmpje met S M is verwijderd. Spijtig , want wie het bekijkt hoort hoe rustig S M het allemaal zegt terwijl er tegen hem gegild wordt (je moet het maar van me aannemen als je 't miste). 

Ik besluit dit niet-klaag-experiment met de raad om mondig te blijven ! doch weloverwogen en kalm.

Uw coach is voorstander van sociale controle en het aanspreken van je medemens, doch voorzichtig want er lopen gevaarlijke gekken rond. Als je jouw momenten van sociale correctie goed uitkiest, blijf je safe.

Goed gedaan Stijn Meuris .. soms is een heel klein beetje oorlog soms toch beter dan onuitgesproken woorden en venijn. Good for you ! 

It 's good to be nice, untill it 's time to not be nice.

Uw coach zingt nog even mee met Noordkaap, puur uit sympathie, en om zijn 21 dagen te vieren.

Succes met jouw poging. Stay happy !

groetjes van je coach Clark Kent,

de artikels waarover ik het heb staan onveranderd hier onder

Stijn Meuris

Hoe een heel klein beetje oorlog soms toch niet beter is

29/01/2014 om 19:52 - Bijgewerkt om 20:28

Stijn Meuris, slachtoffer van de media-rel van de dag, zet 'het treinincident' in het perspectief dat het verdient.

•  

Stijn Meuris © BELGA

Zelf had ik het nooit eerder van dichtbij meegemaakt, maar sinds deze week weet ik hoe het voelt wanneer sociale media een (volstrekt opgeklopt) incident kapen en van commentaar voorzien. Hoe dat voelt? Slecht.

Even ter inleiding. Ik stap vorige maandag om 18:34 uur in Hasselt op de trein naar Brussel. Tweede klasse. Na een kleine barrière veroorzaakt door een hele grote babybuggy in het 'sas' van de trein, waardoor de reizigers amper op- en af kunnen stappen, zet ik me in wagon 365. Daar zitten op dat moment zo'n vijftien andere reizigers. Niks aan de hand. Of toch?

Al snel meen ik een negatief sfeertje te ervaren: mensen kijken geïrriteerd op van hun krant of laptop, sommigen zoeken oogsteun bij mekaar of zuchten diep. Telkens in de richting van een vrouw die met haar piepjonge baby vlak bij de deur zit. De eigenares van de buggy, zo blijkt. De vrouw is op luidruchtige wijze aan het telefoneren terwijl haar kind een geluid voortbrengt dat nog het best te omschrijven valt als een F104-Starfighter op de stand 'afterburner'. Minutenlang en met een overtuiging die ooit richting The Voice moet leiden. Geloof me, ik weet waarover ik het heb, ik ben opgegroeid in de buurt van Kleine-Brogel. En van menselijke keelklanken ken ik ook een en ander.

Wanneer een student uiteindelijk - na ongeveer vijf minuten permanent gekrijs en zijn nog steeds telefonerende moeder - z'n laptop dichtgooit met de woorden "Hier kan geen mens nog werken!", besluit ik de dame aan te spreken op haar onverantwoord gedrag. In het Engels, want in die taal doet ze haar telefoontje.

Ik ben niet verder geraakt dan een voorzichtige poging haar te attenderen op de overlast: al na enkele woorden scheldt ze me de huid vol, begeleid door een priemende middelvinger. Dat ik "mad!" was en tevens "a stupid idiot!". Maar toch vooral "MAAAAAD!!!". Zoveel mensenkennis in twee seconden, het moet een unicum zijn. Ik besluit het er niet bij te laten en zeg dat we samen op de treinconducteur wachten. Van de getergde treinreizigers inmiddels geen kik meer. Dat zou ook zo blijven.

Mad!!!

De conducteur stelt een interventieverslag op (dat ik niet mag lezen noch ondertekenen, waar ik nochtans op aandring), en dat is het zo ongeveer. Ik weet hem nog te melden dat ik het geweldig zou appreciëren als hij de dame en haar buggy binnen het kwartier van de trein zou zetten wegens volstrekt onaanvaardbaar gedrag, maar dat kan uiteraard niet. Daarvoor is het wachten tot het station van Leuven, waar ze vanzelf verdwijnt. Ik krijg nog enkele middelvingers na vanop het perron. En ook nog een "MAD!!!", zo meen ik me te herinneren.

Dat zou allemaal niet zo heel erg geweest zijn - een vervelend akkefietje zeg maar - mocht er geen addertje onder het gras zitten. Want jawel: één uur later al word ik gebeld door iemand van Het Belang Van Limburg. Of ik zonet een relletje op een trein veroorzaakt heb? Nou, dat is snel. Blijkt namelijk dat een student journalistiek het incident heeft gezien (hij bevond zich in dezelfde wagon) en meteen verslag heeft uitgebracht via een mail naar de krant. En of hij aub anoniem kon blijven. Hij dus wel, ik helaas niet. Nog steeds niets aan de hand, want het korte verslag van het voorval belandt een dag later binnenin de krant, zonder foto en zonder heisa. Kort en correct. Bovendien met recht van weerwoord, want men heeft me gebeld en ik heb mijn verhaal kunnen doen. En nu even niks meer, denk je dan. Tot nog een dag later.

Die dag - woensdag - verschijnt er een veel omvangrijker stuk in Het Laatste Nieuws en op HLN.be, opnieuw met de mail van de (nog steeds anonieme) student als bron. Bovendien voorzien van foto's en zelfs een video op HLN.be, gefilmd via zijn smartphone. Het filmpje gaat in no time viraal, in die mate zelfs dat er diezelfde middag nog een nep-account van mezelf op Twitter verschijnt. Die virtuele Stijn Meuris scheldt wat dommig om zich heen en maakt de echte Stijn Meuris belachelijk. Ja, lachen.

De journalist van HLN (ene Jimmy De Schrijver) heeft, in tegenstelling tot wat zijn hoofdredacteur Wim Verhoeven beweert, niks ingesproken op mijn voicemail. Nadien blijkt hij me wel degelijk één keer gebeld te hebben, maar dat zijn nummer als 'geblokkeerd' geregistreerd staat - waardoor niemand kan weten welke nummer er gebeld heeft. Zodat in zijn artikel - gebaseerd op een 'liveverslag' van een student - de journalistieke dooddoener te lezen valt: "Stijn Meuris wou gisteren niet reageren". Truken van de goedkoopste foor die ik ken. Hoe dan ook, dat ongebalanceerd artikel vormt de start van een moddercampagne die rimpels trekt op Facebook, Twitter, Youtube (het filmpje is inmiddels verwijderd) en uiteraard ook op het lezersforum van HLN.be, waar de venijnige en ronduit boertige reacties te gortig zijn voor publicatie. Uiteraard publiceert HLN.be ze wel.

Om maar te zeggen; advocaat mediarecht er op af en we zien wel. Het dossier wordt omvangrijk. Schending van de privacy, schending van het portretrecht en eventueel ook een geval van laster en eerroof. Gedaan met lachen.

De student in kwestie lacht inmiddels ook niet meer; ik heb hem na enig zoekwerk ("Bronbescherming meneer Meuris, u begrijpt dat") kunnen contacteren en hij excuseerde zich ridderlijk voor zijn jeugdige journalistieke overmoed. Hij gaf toe de mail en de beelden te hebben aangeboden aan twee kranten, maar hij had er geen idee van hoeveel schade zo'n verslag en video kon opleveren. Ik ben bereid hem te geloven. Hij gaf ook toe dat hij hetzelfde wellicht niet zou gedaan hebben mocht het mijn buurman zijn geweest die de vrouw tot de orde wou roepen. Goed dat we mekaar gesproken hebben, zeg maar. Want BV-discriminatie, het begint een nieuwsoortig begrip te worden.

Lynch-cultuur

Samengevat luidt het dus dat iemand die op beleefde maar gedecideerde wijze wil bemiddelen in een situatie op een trein (en zich daarbij gesteund voelt door de reacties van andere reizigers) daar zelf het slachtoffer van wordt. Tot en met een PV opgesteld door een treinconducteur, plus een video op sociale media, een ongeduid stuk in een populistische krant, plus scheldtirades afkomstig van honderden wildvreemden die blijkbaar ook allemaal in diezelfde wagon zaten.

En nu het punt (sorry voor het wachten): in hoeverre gaan we nog akkoord met dit soort openbare lynch-cultuur? Sedert maandagavond begrijp ik net iets beter waarom burgers niet ingrijpen wanneer er in hun omgeving iets gebeurt of wanneer anderen in nood verkeren. We zijn een volkje van lafaards geworden, die op het moment suprême niet thuis geven, maar meteen nadien wel filmpjes posten en hun gal spuwen. Weliswaar in de verkeerde richting, maar gespuwd is toch maar mooi gespuwd.

Stijn Meuris

Stijn Meuris scheldt vrouw uit om huilende baby in trein

Door: redactie HLN
29/01/14 - 11u33  Bron: Het Laatste NieuwsStijn Meuris. © belga.

De stoppen sloegen maandagavond door bij zanger en columnist Stijn Meuris op de IC-trein van Hasselt naar Gent-Sint-Pieters. Aanleiding was een huilende baby. "Please let the baby shut up", sneerde Meuris in het Engels naar de bezorgde moeder van vreemde afkomst. Even later kreeg hij het ook aan de stok met enkele conducteurs. Dat meldt Het Laatste Nieuws.

"De huilende baby zorgde voor wat pijn aan de oren, maar meer niet", zegt een medereiziger.

"Geef dat kind een tik"
"Hij gebood de vrouw de baby een tik te geven waarop die antwoordde dat hij gek was. Toen begon Meuris de vrouw uit te dagen en zei hij dat hij er wel voor zou zorgen dat zij binnen het kwartier van de trein zou vliegen. Hij gaf ook commentaar op de babywagen, die in de weg zou staan aan de deuren van de trein. Daarop begon hij uitdagend luidop af te tellen. Zelf werden we met verstomming geslagen toen Meuris iedereen bedankte voor de hulp die hij niet kreeg."

"Blij dat ik zo geen kind heb"
Na enkele minuten kwamen twee treinbegeleiders tussenbeide, maar Meuris bleef kibbelen met de vrouw, zo is te zien in een filmpje. "Jullie zijn twee volwassenen", zei de conducteur. "Moeten we jullie uit elkaar halen?" "U was een telefoontje aan het doen", verweet hij de vrouw.

Lekker Lui | naar Buddhist Boot Camp met u ! ! !

dag 82 / 16 dagen klaagvrij in de uitdaging 21 dagen aan-een-stuk-klaagvrij te kunnen zijn (A Complaint Free World, Will Bowen)


Aandacht krijgen | Onder verantwoordelijkheid uitkomen | afgunst oproepen | Invloed krijgen, manipuleren | slechte resultaten & slecht gedrag goedpraten, of uit angst ontmaskerd te worden.

Het zijn de vijf redenen waarom mensen klagen of valse beloftes doen.

Wanneer ik hard werk, speciaal op dagen dat ik alles gegeven heb, ben ik sneller 'boos' als anderen hun werk niet doen.
Misschien verliezen we daarom na een dag/ week/ intensief werken sneller ons geduld met anderen, niet alleen door moe zijn. bijvoorbeeld in de winkel, als men geen service geeft. Dat valt dan onder aandacht krijgen, denk ik.
Gisteren had uw coach van dat bij het lezen van mails. Ik had een belangrijke dringende vraag rond arbeidsvoorwaarden aan de vakbond (the union) gesteld via mail, en na een dag werken kwam ik terug en las dit ;

Beste

Wat is uw lidnummer of rijksregisternummer aub?

Mvg.

Deze medewerker vond het niet nodig om mijn naam of adres even op te zoeken in zijn computer. Misschien was het wel zo één van die technologie-vrije-dinsdagen ? Als ik me zo van mijn taak zou kwijten  , zou  mijn inbox ook snel leeg zijn doch geen enkele cliënt geholpen. Ik zette dit versje Lui van kinderauteur en dichter Nannie Kuiper (1939) op mijn FB.

Was dit een reden om het paarse bandje van pols te wisselen ? Daar heb ik me even over bezonnen 

..en het antwoord is neen !

Ik heb me niet boos gemaakt, heb het na het versje niet meer gehad over de mail, ik heb het versje niet verzonden naar de luie 'beantwoorder', ik stuurde gewoon mijn lidnummer en sofie-code door.

Vandaag kreeg ik van dezelfde mens wéér een onbevredigend antwoord in de zin van 'U wendt zich naar dienst X en vraagt het daar' en mijn tweede vraag 'vergat' hij te beantwoorden. 

Neen, leuk vond ik het nog steeds niet hoor ! ..maar ik zal mijn antwoord krijgen door te volharden.

Ik wissel mijn bandje niet omdat ik me hield aan deze wijze woorden van de Timber Hawkeye (The Buddhist Boot Camp) 

Aardig zijn tegen mensen die je niet graag mag is niet hypocriet ;

Het is volwassen worden.

&

Je wordt niet gestraft voor je boosheid ;

Je wordt gestraft door je boosheid.

(de Boeddha)

& zelf vindt coach Clark Kent dat 'zeggen' wat je dwars zit mag tegen enkele vrienden, zolang je hen maar niet de oren van het hoofd zaagt of dat jij een vuilniswagen wordt op hun vrije avond na hun werk ..

Bij dat ene gedicht is het gebleven , mooi en sober protest.

Gebruik wat je leert van het boeddhisme niet om boeddhist te worden - gebruik het om een betere versie van jezelf te zijn (de Dalai Lama)

op coach Clark Kent zijn nachttafeltje ligt momenteel ,

Frituur Den Hoek | Na coach Clark Kent nu ook 't Fritkot als Belgisch cultureel erfgoed

Als Belg heeft uw coach Clark Kent een week niets te klagen gehad. 

Hoe kan het ook anders , de Belgische friet is op 11 januari 2014 cultureel erfgoed geworden (ik vond voor u de beste artikels)
én binnenkort keert ook een-van-de-beste-frituren , 

Frituur Den Hoek , terug in de Anselmostraat op 't Zuid !
De werken aan de uitgebrande frituur zijn in volle gang, de nieuwe frietketels staan al binnen lieten Swiss, Denny en Fuzai weten met een foto. Kei(lekker)leuk, véél succes !

coach Clark Kent geeft u ne puntzak,

De Belgische frietcultuur wordt erkend als immaterieel cultureel erfgoed. Vlaams minister van Cultuur Joke Schauvliege heeft besloten dat het hele wereldje rondom de zogeheten frietkoten, Belgische friettenten, uniek is in de wereld.

De frietkoten zijn echter niet het enige goede wat België op cultureel erfgoed heeft voortgebracht. Eerder werd onder meer de biercultuur al aan de lijst toegevoegd.

Minister-president Kris Peeters vindt het goed dat er meer aandacht is voor dit belangrijke beroep van friturist : "Er is meer waardering nodig voor de frituren", aldus Peeters. "Om in aanmerking te komen moet immers een dossier worden ingediend waarin wordt aangetoond dat de traditie terdege wordt voortgezet. De frituristen hebben daaraan voldaan", vertelt hij tegenover De Standaard.
België is echter ook niet vrij van buitenlandse invloeden, en dus zullen ook frietchinezen geluk hebben. "Zolang ze goede frieten bakken, mogen ze mee profiteren van deze erkenning", aldus Frans De Wachter, directeur van het Vlaams Centrum voor Agro- en Visserijmarketing.

Belgisch frietkot erkend als cultureel erfgoed

• Door Historiek
• zaterdag 11 januari 2014
•  
• 
  

Het Belgische frietkot is sinds deze week officieel cultureel erfgoed. De Vlaamse minister van Cultuur, Joke Schauvliege, stemde vrijdag in met de toekenning van de erfgoedstatus. Volgens de minister is de traditie daarmee veilig gesteld.

Niets is zo typisch Belgisch als een frituur en zo ook ons gebrek aan chauvinisme en fierheid. De

frituur (of het frietkot zoals we dat “onder Belgen” zeggen) is nochtans één van de weinige zaken waar wij, Vlaming, Waal of Brusselaar, het allemaal over eens zijn: zonder kunnen we niet leven!Een frietkot is een frietkraam of patatkraam waar met name frieten verkocht worden. Het oudste frietkot van België dateert waarschijnlijk uit 1842. Dit frietkot stond toen aan het Steen in Antwerpen en verhuisde later naar de Groenplaats. Daar is tegenwoordig een frietkotmuseum te vinden. Brugge heeft ook een frietmuseum waar onder meer aandacht wordt besteed aan de geschiedenis van de aardappel en de friet.

Navefri, het nationaal verbond van frituristen, voerde de afgelopen tijd campagne voor de toekenning van de erfgoedstatus.

Volgens Navefri is het frietkot meer dan alleen een plaats waar frieten worden gebakken.

Frietjes halen bij de frituur is een levende traditie die nostalgie, genot en geborgenheid oproept. Die “frietkotcultuur” omvat zowel het ambacht van het frieten bakken als de hele frietbeleving die erbij hoort.

Navefri wil nu dat ook Wallonië het frietkot erkent als erfgoed.

Coach Clark Kent bedreigd met een sint jozefzaag | Grommelen, is niet meteen zeuren, al doe ik het beter niet

Vandaag dag 74/ 10 dagen aan-een-stuk klaagvrij (a complain free world)

Uw coach gaat helpen, maar wordt ook geholpen. Vandaag bijgestaan door doctor Otto Octavius, zijn schoonvader.

Doc. Oc. heeft zowat alles in het honderd jaar oude huis dat van hout is herstelt of gemaakt. 
Waarom kiest Clark Kent deze naam van een supervillain voor schoonpapa? Uit sympathie (écht werkelijk waar)
Doc. Oc. grommelt graag, is wat aan de norse kant en - op een doenbare manier. Alles is eerst neen, dan pas ja. 
Mijn ideeën zijn altijd regelrechte kul, totdat hij ze toch doet. Het is altijd voorzichtig aanbrengen en onderhandelen. Het is een soort spel. Het is Judo , meegeven , ontwijken , toch blijven staan. 
Ach, ik ben héél graag zijn hulpje, krijg uiteindelijk toch gedaan wat Louis Lane wou. 

Doc. Oc. is bijzonder handig met gerief, en tof met de kleinkinderen !
Sommige mensen werken nu eenmaal graag alleen en zijn daar keigoed in.

Vandaag zijn de kasten in de kelder gezet (als gij dat goed vindt zone brol !), de voordeur afgeschaafd (ze hebben die tegels te hoog gelegd !), de kelderdeur afgezaagd (wat ! afzagen ! dan ben ik één uur bezig !).

Mijn vader zaliger , Jos , was een minzamer schrijnwerker , daarom hou ik van de geur van hout en schaafsel en lijm en verf, olie, ook metaal en steen. Ik heb ook een zwak voor handgereedschappen.
Zelf ben ik daarom niet geheel onhandig al ben ik in de ogen van doc. Oc. een dikke amateur. 

Uw coach zijn sint jozefzaag, van Sandvik. Vlijmscherp.

Spannend was dat ik deze keer het plan had gemaakt en gemeten (Jonge ge moogt van geluk spreken dat het past ! Chance gehad zeker !). Ik lach me in mezelf een kriek, heb er plezier in.

Hij had ook gelijk dat ik mijn kast verkeerd had gespied en ze komisch achterover helde. Hij fikste dat in één-twee-drie als een pro.  

Ik denk zelfs dat hij in zijn nopjes was met het voorbereidende werk. Ik heb ook zelf veel goed gerief in huis en dat leent hij dan wel. De sint jozefzaag  is een puik stuk gereedschap. Het is de basis-zaag voor een timmerman want met het handvat en het blad kun je ook nauwkeurige hoeken aftekenen, leerde ik van mijn vader Jos. Sint Jozef is de patroonheilige van de houtbewerkers (je weet wel 'Jozef-de-timmerman-en-vader-van-Jezus', vandaar).

Dit soort gegrom schrikt mij niet af, en ik denk dat het ook geen klagen of zeuren is. 
Doc. Oc zegt nooit een slecht woord over iemand, klaagt niet over het weer, maakt geluiden die op vloeken en zuchten lijken doch zeurt niet. Hij is gewoon een beetje een wrightfighter.
Vandaag was hij ziek, wheezde, had pijn in de knieën, heb ik gezien als hulpverlener, hij zei niks.

Betalen, Ho maar ! ..dus doen we aan Pay it Forward. 

Vandaag heb ik stiekem foto 's gemaakt van doc. Oc aan het werk. Had hij dit gezien dan had hij prompt de boel laten vallen en vertrokken, reken maar ! Op risico van eigen leven gun ik je een blik in mijn bij-keldertje, kolen-keldertje.



Klaagvrije groeten van coach Clark Kent,

Wie me verraadt , zaag ik het hoofd af 
..met een botte sint jozefzaag (zonder te klagen)

Klaagvrije duim met het paarse bandje omhoog voor alweer een geslaagd project met dé Super-timmerman Doc Oc.

Pay it Forward | Weduwnaar betaalt etentje van koppel

Als je in mijn blogs zoekt onder 'Pay it Forward' dan krijg je uitleg bij het idee dat ook jou leven en geven kan veranderen.

groetjes van coach Clark Kent,

"Mijn vrouw stierf vorige week. Jullie doen me denken aan haar. Mag ik jullie etentje betalen?"

15/01/14 - 17u37  Bron: The BlazeLinks het briefje dat weduwnaar Lee Ballantyne in het restaurant achterliet, recht Lee en zijn vorige week overleden vrouw Carol. © Facebook.

Een week nadat hij zijn vrouw aan kanker was verloren, besloot een Canadese weduwnaar voor het eerst in zijn leven op zijn eentje uit eten te gaan. Voor hij het restaurant buiten stapte, liet Lee Ballantyne een briefje achter. Op een papieren servet schreef hij de boodschap voor een koppel dat hem herinnerde aan zijn vrouw Carol en aan hoe hij jarenlang gelukkig was met haar. "Sta me toe jullie etentje te betalen... Het zal Carol plezier doen en mij weer even gelukkig maken", schreef hij. Dat teken van genegenheid is intussen viraal gegaan en liet wereldwijd tranen van ontroering vloeien.

Lee Ballantyne en zijn vrouw Carol, die aan kanker overleed. Een week na haar overlijden ging hij voor het eerst alleen op restaurant. © Facebook.

© Facebook.

In het restaurant in de buurt van Toronto zag Lee een tafereel dat hem deed mijmeren over zijn vrouw Carol: een koppeltje dat naast hem zat herinnerde hem aan zijn huwelijksgeluk. "Wat ik op dat moment voelde, schreef ik op een servet", verklaart de 65-jarige Lee. Dit is de vertaling van zijn briefje:

"Hallo! Jullie kennen me niet maar mijn mooie vrouw, met wie ik 43 jaar getrouwd was, overleed vorige week. Vanavond ga ik voor het eerst alleen uit eten. Jullie doen me denken aan ons, jaren geleden. Sta me toe jullie maaltijd te betalen. Geniet ervan! Het zal een glimlach op Carols gezicht toveren en mij  gelukkig maken. Even. Gelukkig nieuwjaar, Lee B. Ik betaal alvast".

Dienster, eigenaar en kok huilen

Lee gaf het briefje aan de dienster en vroeg haar de rekening van het koppel op zijn kredietkaart te zetten. De dienster overhandigde het briefje aan het aangenaam verraste koppeltje.

"Zij waren zeer ontroerd en verrast", verklaart de restauranteigenar. "Ik huilde. De dienster en de kok huilden. Het was één van de meest aangrijpende gebaren waarvan ik ooit getuige mocht zijn".

Het was een eenvoudig gebaar en het leek er het geschikte moment voor. Het motief was eigenlijk egoïstisch: ik wilde mezelf een goed gevoel geven. En dat deed het ook, nog altijd

Weduwnaar Lee Ballantyne

Lee voegt er nog aan toe dat hij blij is "dat mensen op die manier Carol een beetje leren kennen". Zijn vrouw was 62 toen ze overleed aan longkanker. "Miljoenen mensen weten nu dat mijn vrouw levenslustig en sterk was, dus ik heb toch iets goeds bereikt".

© Facebook.

Lost Monday & The Moocher | Kuisen bij Martha Kent met coach & co.

Vandaag dag 71/ 7 dagen aan-een-stuk klaagvrij (a complain free world)

Eergisteren-morgen reed ik door de donkere straat met aan beide kanten geparkeerde auto 's. In 't midden van de baan stond een verlaten fiets op zijn poot. 'Wasda hier potverdomme' dacht ik wat gehaast toen ik het van ver zag. Ik reed langzaam korter bij en zag een tweede fietser die er bij stond. Hij zag mij en maakte gebaren, niet tegen mij. 'Ah, er staat iemand bij'. 
Toen zag ik de tiener met de fietshelm. Ze hielp een oude dame met een blindenstok voorbij een hoop rommel op de stoep. 'Hoe schoon, haast je niet voor mij' dacht ik en ik maakte een geruststellend gebaar dat ik zou wachten. 

Lichte irritatie, opluchting, en dan bewondering en rust volgden elkaar op in seconden, milliseconden, terwijl ik een kijk kreeg op de situatie.

Goed dat ik niet reageerde naar mijn eerste emotie (irritatie), mijn volgende emoties gaven beter weer hoe ik ben, of wil zijn.
Voor die (luchtige) theorie daar rond lees je mijn vorige blog.

Zoals gezegd gingen we dit weekend twee dagen grondig kuisen bij Martha Kent nu Mister Glass

opgenomen was. Het ouderlijk huis in verregaande staat van achterstallig onderhoud en beginnend verval zien is niet leuk. Een groot huis met een grote tuin en twee opritten die volledig kapot zijn en waar mos en onkruid uit de macadam groeien.
We deden eerst buitenom wat cosmetische opkuis ; snoeien, voordeur vrij maken van mos, ramen kuisen, een kapotte TV wegdoen, etcetera.

Vanbinnen pelt het papier van de muren, is verfwerk slecht, hangen stopcontacten los, is de keuken op zijn

retour, maar Martha Kent houdt haar zaken redelijk netjes waar ze kan. Verder is het huis overgenomen door haar inwonenende zoon die er duidelijk de plak zwaait en dieren houdt die - lief zijn - maar stof, rotzooi en veren verspreiden. Het riekt er naar dierentuin in Martha 's zitruimte, doch in zijn ruimtes - letterlijk donkere holen - houdt hij ze niet!

Andere kamers staan vol dozen met , veel lege , veel internetaankopen.
De situatie met de inwonende moocher* is al twintig jaar een gesel waar niks aan te doen is zolang Martha Kent het niet wilt (Hij is immers 'ziek').

Nu hij er niet was, konden we Martha Kent helpen. Het kan anders nooit want dan maken wij of de kinderen teveel lawaai, hebben wij ons niet te moeien, wordt hij boos.

Zondagnamiddag kwam hij thuis en meteen was het commentaar over hoeveel Watt de lampen waren die ik herstelde, waar alles moest staan, wat er hier gebeurde!
Staat buiten kijf dat hij zelf niets deed wegens te ziek natuurlijk ..behalve dan computeren, telefoneren, met zijn dieren spelen totdat die hem beten. Ja, hij moest er nu van profiteren dat hij zich wat opgeknapt voelde, was de uitleg. OMG
Hij heeft wel leren dankje zeggen als hij je de deur uit zet.

Martha Kent en wij hadden eindelijk eens een ontspannen paar dagen bij elkaar. De eerste keer in járen !
Het was fijn, het ging niet over problemen, en nadien rook haar huis heerlijk fris (ook sinds járen).
Het was héél leuk ..zoals het moet kunnen zijn eigenlijk.

Eerste emotie/ reactie (de reactie die ik voor mezelf houd): ongerustheid, boosheid, schaamte (hoe het huis er aan toe is), afkeer, 
Tweede emotie/ reactie : aangenaam verrast (haar spullen zijn tenminste in orde), gerust (het mocht), ontmoedigd (te veel voor twee dagen),
Volgende emoties/ reacties : opgelucht, content/ tevreden (het lukte toch), gerust (Martha weet nu dat we wél om haar geven, en ze zit eventjes proper), ongerust (Mr. Glass is terug)

Coach Clark Kent kan dus kiezen waar en hoe hij er op reageert.

Maar ja, ieder moet zijn gekozen weg gaan , en soms kan je helpen , een paar uren prettig samen , en dan is het over..
Voor de kids was het goed om oma Kent te helpen, the boys reden

met haar mee naar het containerpark en naar de winkel, Supergirl hielp oma Kent met de kleerkast schikken (colorcoördinated) en kledij inpakken. Quality time !

Soms is het verloren moeite, maar op deze verloren maandag voel ik toch dat het niet verloren was wat we deden. Martha Kent kon een paar dagen haarzelf zijn en samen iets doen is gezelliger dan de situatie analyseren.

Het was een goed weekend rommelen. Nu ik op zoek ben naar mijn volgende uitdaging in de GGZ maak ik tijd voor dingen die ik altijd al wilde doen, met en voor mensen die iets betekenen in mijn leven.
Op zoek zijn heeft zo zijn voor- en nadelen nietwaar..

Groeten van jouw coach Clark Kent,

appelbollen & worstenbroden op 'verloren maandag', een volkstraditie in Antwerpen

*Moocher : Someone who always asks for things and favors constantly and will never leave you alone. They will ask for money, rides to places, for you to do simple tasks they could do easily but they think the whole world should cater to them, basically just a leech to everyone around them, a parasite to the community (The Urban Dictionary)

You can 't take back stupid !

Vandaag dag 69/ 5 dagen aan-een-stuk klaagvrij (a complain free world)

Dat boek 'De Wet van de Vuilniswagen' leest als een trein.
Uw coach heeft de ene aha erlebnis na de andere, ik wil vanalles bloggen.

Mijn dag was besteed aan zoeken naar een volgende uitdaging in de geestelijke gezondheidszorg met o.a. een sollicitatiegesprek. 

Na zo een gesprek denk ik vaak 'ach had ik nu dat gezegd!', 'oh, dat bedoelde ze, en ik heb nagelaten te zeggen dat ik er ervaring mee had', of 'doeme, dat was een goed voorbeeld geweest, waarom kon ik er niet op komen!'

Onderweg naar huis dacht ik nadien ; 'ik heb het toch maar gedurfd', 'alez, ik heb 39km gereden, dat laat toch ook motivatie zien', 'ja er waren knappe kandidaten, maar ze spraken toch van een tweede gesprek', 'wie gaat er nu niet met zo een gevoel naar buiten?', 'er komt wel iets uit de bus, er voor blijven gaan', 'positief dat niet elke grote instelling assessments doet, eindelijk normale mensen', 'mijn ervaring zal heus meetellen, toen keken ze toch content op', 
enzovoort.
Eens thuis had ik niets te klagen.

Sommige mensen beweren dat het gewoon niet realistisch is om klaagvrij te willen zijn. Je bent dan niet écht. Als je boos bent, moet je boos kunnen zijn. Als je verdrietig bent, moet je verdrietig kunnen zijn. Als je teneergeslagen bent, moet je teneergeslagen kunnen zijn. Dit is een kwestie van authenticiteit.

Als coach zeg ik iets anders ! , die mensen hebben géén gelijk !

Het idee dat we ons neer moeten leggen bij onze eerste emoties is kortzichtig, bs.

Authenticiteit - écht zijn - vereist niet dat we ingaan op elke emotie die we voelen.
We zijn een combinatie van emoties. 
Soms laat de tweede of derde emotie na een gebeurtenis beter zien wie we zijn dan de eerste emotie.

Als we op automatische piloot leven, lopen we het risico dat we onbedachtzaam reageren op situaties zonder na te denken over andere opties. Het is een recept om brokken te maken. You can 't take back 'stupid', of toch héél lastig. 
Neem het maar eens terug als je uit je dak gaat tegen je partner, of je kinderen dom noemt.
Neem die opgestoken vinger maar terug.
Neem maar eens terug als je iemand verwond in verkeersagressie.
Stel je voor dat je iemand per ongeluk dood slaat.
etceteraetcetera.. Je snapt het al.

Vaak lokt het ook voorspelbare reacties van anderen uit, verveling, boosheid, meewarigheid, negeren, in de steek laten..

Zelfs in de donkerste uren is hulp beschikbaar, dat is wat je wilt. Kunst is alleen om er fatsoenlijk naar te vragen en ze te accepteren.

Ik heb met mijn experimenten om klaagvrij of vuilniswagen-vrij te worden - figuurlijk - mijn automatische bak verkocht en rij nu manueel. Ik reageer me niet af, ik stort geen vuilnis op anderen.
Zo geraken ik en mijn medeweggebruikers redelijk mindful thuis, en krijg ik na een moeilijke dag een knuffel van Louis Lane.

groetjes van jouw coach Clark Kent,

Als superman vlieg ik natuurlijk meer dan ik rij