 |
| Op weg naar Stabroek en W verdwaald in Nederland waar ik in Rosada deze toffe T vond, bad ! |
Op deze foto lijk ik een beetje op een Muppet. My God !
Van verslaafd aan zeuren naar Genezend van mijn zeurverslaving.
Waldorf & Statler ! - wie ken ze niet ! - blijven mijn helden uit de show. Twee klagende oude knarren. Ze sloten de Muppetshow steeds af met hun hilarische geklaag over de slechte kwaliteit van de acts.
dees is de meest klassieke dialoog van Waldorf & Staler, episch gewoon !
Ze zijn steeds om te gieren geweest die twee oldtimers.
Benidorm bastards avant la lettre.
Wanneer is het geen klagen ?
Als er geen negatieve energie achter je uitspraken zit.
Zo kan klagen een soort van humor zijn als je het écht niet meent.
Denk maar niet dat je hier een manier gevonden hebt om toch te kunnen permitteren zonder je bandje te moeten wisselen. Je gezeur verpakken als humor telt niet. Wees eerlijk want je wilt toch gelukkiger worden hé ?
Als jij je afvraagt 'Was dit nu een klacht of niet?' dan was het waarschijnlijk een klacht.
W & S relativeerden de show.
Alleen Jim Hanson 's creaties Waldorf & Statler hadden emotioneel geen last van hun eeuwige zwartgalligheid, het waren dan ook poppen.
Er zijn weinig mensen die zo een negatieve dingen kunnen zeggen zonder dat ze die op den duur ook gaan voelen.
Doen alsof je gelukkig bent, opzettelijk lachen, maakt je na een tijdej echt gelukkig (fake it untill you make it). Het omgekeerde is ook waar, ongestraft kritiek geven gaat niet.
Ventileren is meestal geen goed idee, en zeker niet chronisch ventileren. Je wordt er niet vrolijker van.
Neem het aan van uw redelijk extraverte coach dat minder klagen heus geen saaie piet van je maakt.
Fijne klaagvrije dag van op uw balkon !
Boo Boo Boo ! bad blog ! terrible ! Awful !
Clark Kent
Geen opmerkingen:
Een reactie posten