Mediteren - Woestijn maken

Ergens in mijn geest ritselt het, kwetteren mijn gedachten.

Lichaamsoefeningen, ademhaling volgen, stilte in de geest brengen. Ik maak er wel tijd voor, maar niet meer dagelijks.
Het is al twee maanden zo, en dat stopt vandaag. 

Veel yogi 's trekken zich terug in de Himalaya of andere afgelegen oorden, maar laat ik die nu niet bij de hand hebben.

'Spreek niet, tenzij wat je te zeggen hebt beter is dan de stilte' is een boeddhistisch gezegde. Het eerste teken dat ik weer mag gaan mediteren, is teveel of nodeloos praten. Mogelijk merken de mensen rondom mij het nog niet, maar mij valt het al op. 
Het is weer tijd dat ik wat woestijn maak.

In zenboeddhisme is stilte de weg en het doel; alle meditatie is erop gericht de denkende geest, de 'apengeest' zoals zenmeesters het wel noemen, tot bedaren te brengen of te temmen. 

Ik ben grootgebracht in een christelijke traditie en ook daar is stilte - naast het doen van goede werken - altijd gezien als een van de belangrijkste wegen naar God. In de stilte hoort men God spreken.

Jezus trok naar de woestijn om er de beproevingen van de duivel te doorstaan, om er te mediteren. In de grote, lege woestijn vindt men stilte, kracht en moed voor actie.
Jezus was waarschijnlijk een Palestijn, dus hij had hoefde de woestijn niet ver te zoeken.

Het hoeft zo letterlijk niet schrijft Carlo Carretto - een twintigste-eeuwse woestijnmonnik:
'Als je niet naar de woestijn kunt gaan, dan moet je toch in je leven woestijn maken. Een beetje woestijn maken, zo nu en dan de mensen verlaten, de eenzaamheid zoeken om in stilte jezelf te vernieuwen, dat is de betekenis van 'woestijn' in je geestelijke leven. 

Een uur per dag, een dag in de maand, elk jaar een week of als het nodig is langer, moet je alles en iedereen verlaten en jezelf terug trekken. 'om alleen te leven met God' zouden gelovigen zeggen. Ik hou het op contact maken met de rust in mezelf, of dat nu God is of de natuur..

stille groeten van de coach met de kwetterende geest
Clark Kent