Huilen..
Ik voel me moe van veel 'doen', het 'geleefd worden',echter heb ik een week 'zijn' in het verschiet, denk ik. Clark heeft geen verlof, dat niet, wel veel minder dingen die 'moeten'.
Het wordt een proactieve in plaats van een reactieve week, neem ik me voor.
deze maandag was een goed begin.
Nathalie 's uitdaging om positieve dagen te bloggen, dag vijf, blog drie.
Huilen dat ik deed van die jankajuinen, foei. Het werd wel verrukkelijke spaghetti di papa, en ik dronk er een gekregen kriek bij. Kosteloze aardigheidjes zijn heel welkom op het einde van de maand, slurp.
Vandaag wisselden mijn pas ontdekte Noorse zus en ik gsm-nummers uit.
'bel mij op mijn nummer en dan heb ik het jouwe' typte ze via chat.
Ik denk dat ze het dubbel wilde checken en dus belde ze me op en voor ze kon afleggen, nam ik op. Het was even niet nadenken en durven.
Zo vreemd voor het eerst elkaars stem te horen 1minuut13seconden.
Maar we hebben het gedaan. (link) Calling Elvis
Sinds we enkele maanden geleden contact met elkaar kregen via de adoptiebemiddeling 'Gewenst Kind' hebben we beiden met een vaart een grote leemte in ons leven kunnen opvullen
alvast voor een groot deel al.
Volgende week komt zus naar België en dan zien we elkaar.
Dat zal een verrassing zijn,
groeten van coach Clark Kent
Geen opmerkingen:
Een reactie posten