Uw coach gaat het doen met minder [ week 1 ] l The Joy of Less l Gelukkig met Minder

Louis Lane is vandaag jarig. Wat geef je iemand die alles heeft?, of lastiger nog, Wat geef je iemand die niet van rommel houdt?
'Ik heb niks nodig' zegt ze dikwijls. 'Ik vind het allemaal oké, we hebben genoeg'. 

Door scha en schande leerde ik dat iets kleins, iets dat je weg kunt zetten, iets dat aan vervanging toe was, iets dat je opeet of op doet, een belevenis (maar geen grote verrassing!), het goed doen (oeff) 

Een cadeaubon uit een favoriete winkel is verboden want dan 'moet' ze iets gaan kopen en is het niet meer spontaan wanneer ze er zin in heeft.
O, en hints, no way.

Lastig.

Wat gaf ik dit jaar? Origineel blijven is zwaar, maar ..

Ik gaf een boek en een kaartje met een belofte; om haar minimalistische levensstijl beter te leren begrijpen en het zelf met 'minder' of 'eenvoudiger' aan te doen. 

Het is meteen het begin van mijn nieuwe reeks blogs over gaan ontspullen of gelukkiger te gaan zijn met minder zoals Francine Jay het stelt. MissMinimalist.com  

Uw coach wou niet beginnen met tien-of-zo boeken (dat is nog méér stuff in huis en Louis vindt al dat ik er zovéél heb!). Eén boek dus !
En dit boek wordt het. Omdat het niet gaat over agenda 's bijhouden, vragenlijsten invullen, of slimme opbergsystemen aanschaffen !

Ik ga de Streamline-methode volgen. Doe mee, we zijn vertrokken !

Opgeruimde groet van uw coach Clark Kent, 

Heidi De Pauw | Over Hoop | Ik ben minder angstig dan de gemiddelde moeder

Komt het nog goed met mij? 

In Libelle, ja echte mannen 'lezen' af en toe toevallig een Libelle, las coach Clark Kent 'Goed Gesprek' met Heidi de Pauw (de mama directeur aan de top van CHILD FOCUS). Een mooi interview over het veilig houden van je kinderen. Enkele hoogtepunten (en niet waarom uw coach het artikel las!) :

"Negentig procent van de kinderen gaat mee als een vreemde hen benadert met snoepjes. Dus zeg ik tegen mijn dochter: zorg er gewoon voor dat íémand het weet, ik of de juf. Je mag de verantwoordelijkheid niet op de schouders van een kind leggen."

"Een paswoord is als een tandenborstel, die geef je zelfs niet aan je beste vriendin."

"Als je een foto niet op de kast bij je oma zou zetten, zet 'm dan ook niet online."
"Als kinderen terugkomen van voetbal of ballet, vraag je: hoe is het geweest? Maar als ze na twee uur gamen naar beneden komen, hebben ouders geen vragen."

"Er is geen gevaar dat we kinderen angst aanjagen. Als je op een vliegtuig stapt, krijg je ook een veiligheidsdemonstratie en niemand denkt dat hij gaat neerstorten."

Daar las ik het artikel dus niet voor.
Wat mij vooral aantrok was de kop van het artikel, iets dat ik als psychiatrisch hulpverlener met wat dienstjaren ook aanvoel,

Ik ben minder angstig dan de gemiddelde moeder. Ik weet dat meestal alles goed komt.

Uw coach heeft dat gevoel ook.

Een soort van vertrouwen dat je (net als info) kunt meegeven (en herhalen, herhalen, herhalen) aan mensen in moeilijkheden, een soort vertrouwen dat net als bij Heidi de Pauw niet berust op naïviteit maar op ervaring met - eigenlijk - het zien van veel menselijke ellende (daad- en veerkracht). Mensen hebben niet zoals jij vaak gezien dat het goed kan komen, vaak zagen ze het tegendeel.
Het komt niet zomaar goed, het komt niet goed als je niets doet, het komt niet goed als je het stuur loslaat en denkt 'dit komt op één of andere manier wel goed' .. natuurlijk niet.

'Komt het nog goed met me?' (of 'Komt dit ooit nog goed?') is een vraag die ALLE patiënten me ergens in hun proces vragen. Ik zeg dan Ja, de kans is groot, groter dan jij nu vermoedt, en ik heb het mensen in jouw geval zien doen.
Zo lang als coach Clark die hoop op beterschap gemeend kan blijven aanbieden, blijf ik ook gezond, blijf ik dit werk ook doen. 

(Ik limiteer me hier tot mijn vakgebied de GGZ, of het allemaal goed komt in de wereld is niet mijn expertise. Er is veel leed en onrecht dat niet zomaar weg gaat. Maar wat jou betreft, dat kun je goed maken, daar kun je controle over krijgen hoe miserabel het er ook voor staat.)


Heidi de Pauw zegt ook "Als ik niet meer rustig kan slapen, stop ik". 
Ook ik zie verschrikkelijke dingen, hulp- en dienstverleners zien dat allemaal, weet ik als coach. Maar als je daarvan wakker ligt, of in paniek bent om je eigen kinderen/ je naasten/ jezelf .. , is dat niet gezond. 

'Move more, sit less'  om medewerkers hun draagkracht te verhogen, vond ik ook een goede raad. 
Ook al moet ik alles rapporteren en intypen, ik sta regelmatig op en loop over de gangen, klop en ga binnen op kamers, help een handje, en ik fiets naar het werk, wandel regelmatig, ga elke week zwemmen. Maar dat is weer stof voor een nieuwe blog, een andere keer.

Genoeg achter het klavier, ik ga weer eens bewegen. 
Tot volgende keer
coach Clark Kent

Good To Be Back, bloggen voor het eerst sinds lang. De rubberen bal.

Het is vijf maanden geleden dat uw coach nog een blog schreef. Dat heeft zo zijn redenen, een nieuwe baan in een andere psychiatrische instelling o.a. , en alle aanpassingen die daar bij komen kijken. Ook niet te verwaarlozen is de ploeg van de PAAZ die je achter je laat. 

Hard werken in mijn vakgebied is altijd mijn ding geweest (ook prettig), maar een workoholic ben ik al een tijdje niet meer. Werken om te werken maakt mij of mijn leven niet waardevoller. Ik heb ondertussen tot scha en schande geleerd om regelmatig te stoppen en te rusten. Niet gemakkelijk omdat ik altijd drang voel om dingen te 'doen'.

Maatschappelijke betrokkenheid, Mentale gezondheid, Lichamelijke gezondheid, Persoonlijke groei, Ontspanning, Relaties, Zingeving, Financieel, Werk, dat zijn de zeven (levensgebieden) ballen die ik in de lucht dien te houden. Sommige daarvan stuiteren wel weer omhoog als ik ze laat vallen, die zijn van rubber. Enkele zijn brozer en kunnen stuk vallen als dat te vaak gebeurd.

Werk, Persoonlijke groei, Ontspanning zijn voor mij rubberen ballen. Lichamelijke gezondheid en relaties kunnen minder mis-behandeling verdragen.

Druk op één gebied?, even uit balans?, doe het wat kalmer aan op een ander. Het kan. Ik heb het gedaan. 

Bloggen heb ik even met rust gelaten. Een half jaar, en nu ben ik terug. Met een nieuwe baan, mijn nieuwe beroepstitel in de GGZ op zak, plannen, én mijn leven intact. 

I 'm back ! roept Charles Bradley het uit in 'Good To Be Back Home'.

Ik zal het ook nooit zover drijven als een 'coach' die ik gisterenavond op TV zag. Hij spoot regelmatig Botox want - zo zag hij het - rimpels in je voorhoofd maken je oud, en jonge mensen willen geen oude coach.

Uw coach is eerder trots op zijn beginnende rimpels, toont karakter en wijsheid toch. 

Enkele jonge tiener-patiënten noemden mij een chille ouwe (Jezus Christus te paard! hahaha).

Dus doe een dutje tussendoor, denk aan alle ballen, slaap wat langer, lees, ga lunchen met een vriend, wandel genoeg .. We horen weer regelmatig van elkaar.

Groeten van uw coach Clark Kent,