Heidi De Pauw | Over Hoop | Ik ben minder angstig dan de gemiddelde moeder

Komt het nog goed met mij? 

In Libelle, ja echte mannen 'lezen' af en toe toevallig een Libelle, las coach Clark Kent 'Goed Gesprek' met Heidi de Pauw (de mama directeur aan de top van CHILD FOCUS). Een mooi interview over het veilig houden van je kinderen. Enkele hoogtepunten (en niet waarom uw coach het artikel las!) :

"Negentig procent van de kinderen gaat mee als een vreemde hen benadert met snoepjes. Dus zeg ik tegen mijn dochter: zorg er gewoon voor dat íémand het weet, ik of de juf. Je mag de verantwoordelijkheid niet op de schouders van een kind leggen."

"Een paswoord is als een tandenborstel, die geef je zelfs niet aan je beste vriendin."

"Als je een foto niet op de kast bij je oma zou zetten, zet 'm dan ook niet online."
"Als kinderen terugkomen van voetbal of ballet, vraag je: hoe is het geweest? Maar als ze na twee uur gamen naar beneden komen, hebben ouders geen vragen."

"Er is geen gevaar dat we kinderen angst aanjagen. Als je op een vliegtuig stapt, krijg je ook een veiligheidsdemonstratie en niemand denkt dat hij gaat neerstorten."

Daar las ik het artikel dus niet voor.
Wat mij vooral aantrok was de kop van het artikel, iets dat ik als psychiatrisch hulpverlener met wat dienstjaren ook aanvoel,

Ik ben minder angstig dan de gemiddelde moeder. Ik weet dat meestal alles goed komt.

Uw coach heeft dat gevoel ook.

Een soort van vertrouwen dat je (net als info) kunt meegeven (en herhalen, herhalen, herhalen) aan mensen in moeilijkheden, een soort vertrouwen dat net als bij Heidi de Pauw niet berust op naïviteit maar op ervaring met - eigenlijk - het zien van veel menselijke ellende (daad- en veerkracht). Mensen hebben niet zoals jij vaak gezien dat het goed kan komen, vaak zagen ze het tegendeel.
Het komt niet zomaar goed, het komt niet goed als je niets doet, het komt niet goed als je het stuur loslaat en denkt 'dit komt op één of andere manier wel goed' .. natuurlijk niet.

'Komt het nog goed met me?' (of 'Komt dit ooit nog goed?') is een vraag die ALLE patiënten me ergens in hun proces vragen. Ik zeg dan Ja, de kans is groot, groter dan jij nu vermoedt, en ik heb het mensen in jouw geval zien doen.
Zo lang als coach Clark die hoop op beterschap gemeend kan blijven aanbieden, blijf ik ook gezond, blijf ik dit werk ook doen. 

(Ik limiteer me hier tot mijn vakgebied de GGZ, of het allemaal goed komt in de wereld is niet mijn expertise. Er is veel leed en onrecht dat niet zomaar weg gaat. Maar wat jou betreft, dat kun je goed maken, daar kun je controle over krijgen hoe miserabel het er ook voor staat.)


Heidi de Pauw zegt ook "Als ik niet meer rustig kan slapen, stop ik". 
Ook ik zie verschrikkelijke dingen, hulp- en dienstverleners zien dat allemaal, weet ik als coach. Maar als je daarvan wakker ligt, of in paniek bent om je eigen kinderen/ je naasten/ jezelf .. , is dat niet gezond. 

'Move more, sit less'  om medewerkers hun draagkracht te verhogen, vond ik ook een goede raad. 
Ook al moet ik alles rapporteren en intypen, ik sta regelmatig op en loop over de gangen, klop en ga binnen op kamers, help een handje, en ik fiets naar het werk, wandel regelmatig, ga elke week zwemmen. Maar dat is weer stof voor een nieuwe blog, een andere keer.

Genoeg achter het klavier, ik ga weer eens bewegen. 
Tot volgende keer
coach Clark Kent