Anderhalf voorbeeld l Uw coach gelukkig met minder [ week 3 ]

In de eerste weken van dit experiment/ project bekijk ik met u mijn eigen motivatie voor een opgeruimder leven met minder spullen. Wat drijft me nu werkelijk? 

Weten dat ik door die actie mijn vrouw content maak, is een grote factor. Het is niet iets dat ik 'moet', we hebben onze normen allebei wat aangepast, het is behoorlijk netjes in huis. 

Ik ervaar een interne motivatie want 'ik moet dat niet van buiten af', niemand dwingt me - ik noop me er toe ('moet just niks' zouden mijn teens zeggen). 

IK heb het na vijfentwintig jaar samen huishouden eens echt beloofd om het werkelijk beter te doen, met minder stuff.  

In feite heeft het voorbeeld van mijn vrouw die niks heeft met veel spullen me er toe gebracht.

Bij die wijsheid ga ik het deze week laten. Uw coach gaat ook een voorbeeld zijn - al moeten onze tieners heus wel wat steviger gemotiveerd worden om alles in hun eigen zone te houden.

Uw coach geeft enkele beelden van de week mee, in de media deze week dit:

(Years of living dangerously Discovery Channel) De gevolgen van de opwarming van de aarde drijft mensen die amper bijgedragen hebben aan koolstofpollutie naar de westerse wereld. We kunnen ons aan grote migraties verwachten.

Haïti (Reizen Waes) man staat te baden in wat een poeltje lijkt. In feite staat hij in een enorm stuwmeer waarvan het hele wateroppervlak aarde of een vuilnisbelt schijnt te zijn. 

Ik denk aan The Plastic Ocean en de oplossing van Urban Mining.  

(Fragment uit De Valstrik van het Geluk – Russ Harris). In de moderne westerse wereld hebben we een levensstandaard die hoger is dan de mensheid ooit heeft gekend. .. De middenklasse van nu heeft het beter dan de elite van niet eens zo lang geleden.

Enkele Hoarders zitten te midden van hun spullen en vuil ongelukkig te wezen. Een ander beeld toont opruimers met hun hoofd tot tegen het plafond, de harde vloer onder hen bestaat uit lagen aangetrapt afval. Wel heel erge verzamelzucht. 

Een groot deel van mijn motivatie overstijgt de wil om op korte termijn gelukkiger te zijn in een net huis. Er is de overtuiging dat veel spullen hebben uiteindelijk niet zo gezond is. Ik kan niet echt iets doen aan de zucht om te hebben, maar kan het voorbeeld alvast doorgeven aan mijn kinderen en mij een beetje minder schuldig voelen.

Jawel, ik koop nog steeds, maar al niet zoveel meer en ik zondig ook tweedehands en refurbished. Ik ontzeg me nog te weinig, en ben geen donkergroene jongen.

Uw coach geeft deze week het voorbeeld, dan zijn we thuis al met twee (Alez, voorlopig met anderhalf).

Opgeruimde groeten van uw coach Clark Kent

Backups, teveel van het goede l Uw coach gelukkig met minder [ week 3 ]

Wekelijks zal ik bloggen over mijn belofte om het te gaan doen met minder, en wat ik al doende ontdek.

Twins 1988

Deze week beken ik dat ik een afwijking heb; ik heb de neiging om meerdere dingen van één en hetzelfde te kopen. Ik kan het bijna niet laten. 
Het is sterker dan mezelf (al ben ik het natuurlijk zelf). Koop ik een mooie pen, dan neig ik naar twee. Als backup. Een praktische jeans, een goede kookpot, dat scherpe schilmesje, waarom geen twee? En owee als ze in reclame zijn, dan zéker twee (of drie). Een nieuwe bureaulamp voor twee tieners, waarom ook niet meteen eentje voor de derde?

Jawel ik koop te veel van het goede, want? ééntje is gééntje? 

Ik overdrijf zegt Lois, we komen met eentje toe .. en het is niet zo dat die dingen niet meer te koop zouden zijn als dat ene ding versleten is. Juist, ze heeft gelijk, moet ik toegeven. Dat tweede ding ligt soms jaren in de kast en is uiteindelijk verouderd (die tweede koptelefoon bestaat nu zonder draad!), is niet meer wat ik wil (ik wil dan ook eens iets anders), het past niet meer of is out of style, enzovoorts. 
Het blijft ongebruikt liggen, neemt plaats in, en wordt soms in nieuwstaat weggegooid (zonde!).
Die tweede versie is dikwijls niet zo leuk - een beetje zoals de film Twins in 1988. 

Ik ben er mee gestopt (vorige week), het is best moeilijk .. vandaag kocht ik op tweedehands twee! nieuwe vijverpompen (die ene was maar een tientje extra, en na enkele jaren is zo een pompje stuk, en .. en .. en ..). Ai. Lastig. 

Een ander vreemd fenomeen is dat als ik iets ouds vervang, ik dat oude ding ook nog blijf gebruiken (het

gaat nog even mee) of dat oude ding leg ik weg voor mocht het nieuwe ding het begeven.
Lois heeft gelijk, zo heb ik van elk stuk gereedschap twee én daardoor vind ik dingen niet als ik ze nodig heb .. en ja hoor, dan koop ik het nog eens, heb ik er drie.
Daar ben ik meteen mee gestopt! Ik kocht, ja ja ja, een gereedschapskoffer en alle dubbels gaan daar in om ze aan mijn handige zoon te geven (die was meteen opgetogen). Dat tweede boormachien kreeg hij ook. Weggooien is niet altijd een optie (stoppen met kopen wel). 

In de voorbije week heb ik wat backups opgeruimd, weggegeven, weggegooid. Er ontstaat ruimte.
Ik kocht vorig jaar een nieuwe leren jas waarvan de mouwen iets langer zijn, en nu gaf ik met overtuiging mijn mooie oude leren jas weg aan een jonge gast die hem al lang bewonderde. Dat voelde uiteindelijk véél beter dan hem bewaren. 

Heel die overschot aan spullen - ook al is ons huis super netjes - weegt toch zwaarder op me dan ik eerst vermoedde. En er stilaan komaf mee maken, voelt eigenlijk goed.

Volgende week meer over mijn poging om het te doen met minder. Ik lees nog steeds in The Joy of Less van Francine Jay, doe leeswerk op het net, en luister wat meer naar Lois.

Tot dan, groetjes van uw coach Clark Kent 

Alleen maar Handbagage l Uw coach gelukkig met minder [ week 2 ] l The Joy of Less l

Een maand geleden beloofde ik het aan mijn vrouw, we gaan opgeruimder leven mét minder. Muziek in haar oren, ze is fan van minimalistisch proper leven. Voor mij en de drie tieners minder evident.

Deed uw coach er ondertussen als iets aan?
Naast het lezen en beluisteren van het boek The Joy of Less van Francine Jay, rommelde ik alvast mijn kleerkast grondig uit. Wer-ke-lijk 1/3 van mijn kleding is het huis uit, weggegeven of naar de juiste container. 
En het voelt nog steeds goed, ik mis niets.  Loop niet naakt, ik ontdekte een paar mooie zaken die nu zichtbaar hangen en weer gedragen worden. Is dat een nieuw hemd?, Je staat er goed mee!

Is dat door dat boek?, vroeg Lois. Jawel, een boek als opzweper. 

Het is echter moeilijk, het mét minder spullen gaan doen vraagt doorzetting en tijd weet ik nu al.
Alles moet bekeken worden op haar nodig en onnodig zijn, en ondertussen gaat het leven door.

Het meest meldenswaardige tot nu toe is dat we zes dagen naar Barcelona gingen mét enkel handbagage. 
Wat een vrijheid om zo te reizen; 

niet sleuren met een grote koffer/ met de bus naar de luchthaven/ geen aanschuiven om in te checken/ .. Je landt, niet wachten aan de bagageband, de ontdekkingsreis begint zonder al die stress.

Ook geen onnodige souvenirs gekocht, geen plaats voor. Thuis blijken die meestal toch zo leuk niet meer. Ze liggen in de weg en laten de ervaring toch niet langer laat duren.
We zagen best veel mooie en voordelige spullen, maar het bleef bij nieuwsgierig rondkijken, we kochten er (zo goed als) niets.
Twee T-shirts, een paar wandelschoenen (die we daar gebruikten), een nodige zonnebril, een tandenborstel, drie sleutelhangers voor onze kids, een handwaaiertje voor ons nichtje, en een paar stukken harde nougat, is het enige dat extra mee naar huis kwam. De nougat was snel op. 

.. en eens thuis werden meteen ook twee versleten T-shirts afgedankt. Twee binnen, twee buiten. 

We zagen alle mooie dingen in de stad, deden lange wandelingen samen, genoten van een ijsje en een drankje, we genoten van elkaar.
Zoals Francine Jay het schrijft, is het belangrijk om ervaringen op te doen, geen spullen.

Tot volgende week voor een nieuw bericht, groetjes van uw coach Clark Kent

  

Uw coach gaat het doen met minder [ week 1 ] l The Joy of Less l Gelukkig met Minder

Louis Lane is vandaag jarig. Wat geef je iemand die alles heeft?, of lastiger nog, Wat geef je iemand die niet van rommel houdt?
'Ik heb niks nodig' zegt ze dikwijls. 'Ik vind het allemaal oké, we hebben genoeg'. 

Door scha en schande leerde ik dat iets kleins, iets dat je weg kunt zetten, iets dat aan vervanging toe was, iets dat je opeet of op doet, een belevenis (maar geen grote verrassing!), het goed doen (oeff) 

Een cadeaubon uit een favoriete winkel is verboden want dan 'moet' ze iets gaan kopen en is het niet meer spontaan wanneer ze er zin in heeft.
O, en hints, no way.

Lastig.

Wat gaf ik dit jaar? Origineel blijven is zwaar, maar ..

Ik gaf een boek en een kaartje met een belofte; om haar minimalistische levensstijl beter te leren begrijpen en het zelf met 'minder' of 'eenvoudiger' aan te doen. 

Het is meteen het begin van mijn nieuwe reeks blogs over gaan ontspullen of gelukkiger te gaan zijn met minder zoals Francine Jay het stelt. MissMinimalist.com  

Uw coach wou niet beginnen met tien-of-zo boeken (dat is nog méér stuff in huis en Louis vindt al dat ik er zovéél heb!). Eén boek dus !
En dit boek wordt het. Omdat het niet gaat over agenda 's bijhouden, vragenlijsten invullen, of slimme opbergsystemen aanschaffen !

Ik ga de Streamline-methode volgen. Doe mee, we zijn vertrokken !

Opgeruimde groet van uw coach Clark Kent, 

Heidi De Pauw | Over Hoop | Ik ben minder angstig dan de gemiddelde moeder

Komt het nog goed met mij? 

In Libelle, ja echte mannen 'lezen' af en toe toevallig een Libelle, las coach Clark Kent 'Goed Gesprek' met Heidi de Pauw (de mama directeur aan de top van CHILD FOCUS). Een mooi interview over het veilig houden van je kinderen. Enkele hoogtepunten (en niet waarom uw coach het artikel las!) :

"Negentig procent van de kinderen gaat mee als een vreemde hen benadert met snoepjes. Dus zeg ik tegen mijn dochter: zorg er gewoon voor dat íémand het weet, ik of de juf. Je mag de verantwoordelijkheid niet op de schouders van een kind leggen."

"Een paswoord is als een tandenborstel, die geef je zelfs niet aan je beste vriendin."

"Als je een foto niet op de kast bij je oma zou zetten, zet 'm dan ook niet online."
"Als kinderen terugkomen van voetbal of ballet, vraag je: hoe is het geweest? Maar als ze na twee uur gamen naar beneden komen, hebben ouders geen vragen."

"Er is geen gevaar dat we kinderen angst aanjagen. Als je op een vliegtuig stapt, krijg je ook een veiligheidsdemonstratie en niemand denkt dat hij gaat neerstorten."

Daar las ik het artikel dus niet voor.
Wat mij vooral aantrok was de kop van het artikel, iets dat ik als psychiatrisch hulpverlener met wat dienstjaren ook aanvoel,

Ik ben minder angstig dan de gemiddelde moeder. Ik weet dat meestal alles goed komt.

Uw coach heeft dat gevoel ook.

Een soort van vertrouwen dat je (net als info) kunt meegeven (en herhalen, herhalen, herhalen) aan mensen in moeilijkheden, een soort vertrouwen dat net als bij Heidi de Pauw niet berust op naïviteit maar op ervaring met - eigenlijk - het zien van veel menselijke ellende (daad- en veerkracht). Mensen hebben niet zoals jij vaak gezien dat het goed kan komen, vaak zagen ze het tegendeel.
Het komt niet zomaar goed, het komt niet goed als je niets doet, het komt niet goed als je het stuur loslaat en denkt 'dit komt op één of andere manier wel goed' .. natuurlijk niet.

'Komt het nog goed met me?' (of 'Komt dit ooit nog goed?') is een vraag die ALLE patiënten me ergens in hun proces vragen. Ik zeg dan Ja, de kans is groot, groter dan jij nu vermoedt, en ik heb het mensen in jouw geval zien doen.
Zo lang als coach Clark die hoop op beterschap gemeend kan blijven aanbieden, blijf ik ook gezond, blijf ik dit werk ook doen. 

(Ik limiteer me hier tot mijn vakgebied de GGZ, of het allemaal goed komt in de wereld is niet mijn expertise. Er is veel leed en onrecht dat niet zomaar weg gaat. Maar wat jou betreft, dat kun je goed maken, daar kun je controle over krijgen hoe miserabel het er ook voor staat.)


Heidi de Pauw zegt ook "Als ik niet meer rustig kan slapen, stop ik". 
Ook ik zie verschrikkelijke dingen, hulp- en dienstverleners zien dat allemaal, weet ik als coach. Maar als je daarvan wakker ligt, of in paniek bent om je eigen kinderen/ je naasten/ jezelf .. , is dat niet gezond. 

'Move more, sit less'  om medewerkers hun draagkracht te verhogen, vond ik ook een goede raad. 
Ook al moet ik alles rapporteren en intypen, ik sta regelmatig op en loop over de gangen, klop en ga binnen op kamers, help een handje, en ik fiets naar het werk, wandel regelmatig, ga elke week zwemmen. Maar dat is weer stof voor een nieuwe blog, een andere keer.

Genoeg achter het klavier, ik ga weer eens bewegen. 
Tot volgende keer
coach Clark Kent

Good To Be Back, bloggen voor het eerst sinds lang. De rubberen bal.

Het is vijf maanden geleden dat uw coach nog een blog schreef. Dat heeft zo zijn redenen, een nieuwe baan in een andere psychiatrische instelling o.a. , en alle aanpassingen die daar bij komen kijken. Ook niet te verwaarlozen is de ploeg van de PAAZ die je achter je laat. 

Hard werken in mijn vakgebied is altijd mijn ding geweest (ook prettig), maar een workoholic ben ik al een tijdje niet meer. Werken om te werken maakt mij of mijn leven niet waardevoller. Ik heb ondertussen tot scha en schande geleerd om regelmatig te stoppen en te rusten. Niet gemakkelijk omdat ik altijd drang voel om dingen te 'doen'.

Maatschappelijke betrokkenheid, Mentale gezondheid, Lichamelijke gezondheid, Persoonlijke groei, Ontspanning, Relaties, Zingeving, Financieel, Werk, dat zijn de zeven (levensgebieden) ballen die ik in de lucht dien te houden. Sommige daarvan stuiteren wel weer omhoog als ik ze laat vallen, die zijn van rubber. Enkele zijn brozer en kunnen stuk vallen als dat te vaak gebeurd.

Werk, Persoonlijke groei, Ontspanning zijn voor mij rubberen ballen. Lichamelijke gezondheid en relaties kunnen minder mis-behandeling verdragen.

Druk op één gebied?, even uit balans?, doe het wat kalmer aan op een ander. Het kan. Ik heb het gedaan. 

Bloggen heb ik even met rust gelaten. Een half jaar, en nu ben ik terug. Met een nieuwe baan, mijn nieuwe beroepstitel in de GGZ op zak, plannen, én mijn leven intact. 

I 'm back ! roept Charles Bradley het uit in 'Good To Be Back Home'.

Ik zal het ook nooit zover drijven als een 'coach' die ik gisterenavond op TV zag. Hij spoot regelmatig Botox want - zo zag hij het - rimpels in je voorhoofd maken je oud, en jonge mensen willen geen oude coach.

Uw coach is eerder trots op zijn beginnende rimpels, toont karakter en wijsheid toch. 

Enkele jonge tiener-patiënten noemden mij een chille ouwe (Jezus Christus te paard! hahaha).

Dus doe een dutje tussendoor, denk aan alle ballen, slaap wat langer, lees, ga lunchen met een vriend, wandel genoeg .. We horen weer regelmatig van elkaar.

Groeten van uw coach Clark Kent,