in de uitdaging om 21-dagen-aan-een-stuk klaagvrij te zijn (a complaint free world - Will Bowen).
Ik rij het verkeerslicht voorbij, iedereen achter me heeft rood licht dus kan ik al rustig naar het midden fietsen. Aan de overkant is de slagerij, ik denk al aan anderhalve kilo gemengd gehakt.
In de tegenovergestelde richting komt een fietser aan en vlak voor me rijdt hij naar het midden met de duidelijke bedoeling me aan te rijden en een lesje te leren (waar houden mensen zich mee bezig?)
'Wat is uw probleem!' roept hij.
'Ik moet gewoon aan de overkant zijn hufter!', 'Uw moeder!', 'Fijne dag nog op kantoor, goed begonnen, gathaar!', 'Fiets voort Kalf!' zou ik kunnen roepen, maar ik steek gewoon over.
Voor zoiets ga ik mijn paarse klaagbandje niet van pols verwisselen, denk ik.
Zou ik toch geroepen hebben, zo weet ik, dan had me dat niet kalmer gemaakt, integendeel.
Vier dagen geleden kon die man de vinger krijgen, maar dat lag aan mijn ietwat 'luie' dagen voordien.
Deze fietser zal ook wel zo een dag hebben vandaag, en dat laat ik niet aan mijn hart komen. Ik ben ook geen heilige.
Wou hij me een lesje leren, dan is 'm dat toch gelukt ..een lesje klaagvrij blijven.
Vandaag hoorde ik veel mensen klagen, ik voelde me daar wat boven staan (geen boodschap aan).
Ik doe een gezonde week, water drinken, weinig eten, veel bewegen.
Rij mij gerust aan.
groetjes van uw coach Clark Kent,
Geen opmerkingen:
Een reactie posten