Open Fouten Cultuur | believe it or not : I do have an afro (of zou er eentje willen cultiveren)

Zoals ik blijf zeggen : Overeenkomsten met echte personen, situaties, en zelfs met mezelf zijn toeval als ze u storen. Proberen Leren. Maar ik ben écht wel bezig met de uitdaging om 21 dagen aan-een-stuk-klaagvrij te zijn (voor de derde of vierde keer).
92 dagen ver in de uitdaging met het paarse polsbandje om (A Complaint free World) en de stand is
Will Bowen 1 - Clark Kent 1 - en jij ?

Ik dacht dat Will Bowen zijn boek(en) nog eens onder de aandacht wou brengen en daarom pro forma de uitdaging deed, doch hij doet het écht en het is bemoedigend dat zelfs hij, de uitvinder en mentor zelf, last heeft met compleet niet klagen.

Wat Clark Kent merkt is dat het wel werkt, ook al zit ik op dag 1 (er is geen schaamte voor dag 1)
Bij mij was het mijn opmerking over de buurvrouw en haar kuisvrouw (gelijkenissen-met-echte-personen-zijn-puur-toeval-je-weet-wel). Iemand zei me 'nu heeft ze een kuisvrouw enkele uren in de week' - en shnit, ik zei - 'gij wilt er ook een zeker' (dat was nog een verstandige opmerking in-de-zin-van 'wat maakt mij het, jij bent jaloers?') én '..dat kan bij haar geen kwaad' Ai, ai, ai, fout, fout, fout, ook al was het hu-mor.

Voor humor wissel ik mijn bandje niet, maar deze voelde aan als 'ik poets beter dan haar'.
Inspire envy weet je nog, (ik geef hier een link) één van de vijf redenen waarom mensen klagen.
En ik stond graag weer gelijk met W B ? , of was ik vandaag nog stout geweest ? (ik denk 't niet).

Ik heb deze week mijn jonge medewerkers gevraagd om een fijne groepscultuur te kweken (en geen gifsmuk). Cultuur is een serie gewoontes die binnen een bepaalde groep gelden. Ik coach hen te behouden en te bevorderen wat goed is, 8 punten m.n. :

oplossingsgerichte cultuur | cultuur van gelijkwaardige communicatie | cultuur van ijverigheid, verantwoordelijkheid en zelfsturing | een open-fouten-cultuur | cultuur die met ruzies en conflicten weet om te gaan | cultuur van vragen en nieuwsgierigheid | een pionierscultuur dus van fantasie en creativiteit.

Wel, een roddeltje hoort daar niet bij dus 'straf' ik mezelf :) , alez, ik wissel mijn bandje van pols.

In sommige gevallen kan het wel, maar in een leerproces moet je streng zijn.

Het is volop verkiezingsstrijd en dan vind uw coach het er wel bij horen onder partijen.

Onder vrienden gaat het er wel eens losser aan toe, en dat is geen klagen als het is zoals dit :

'Ge zat weer aan de burgers, zelfs in de zoo!' 

'O, jawel'

'Volgens mij noemen ze t stilaan beter Bert-Burgers dan Ham-Burgers, ge begint r op te gelijke'

'k weet nie wa vlees t was, ma ik vrees iet wa daar gestorve is..'
'Joeng da was iet slecht ..en dan savons ne big amerikaan van de chinees in de hambulgelhut gaan ete'

Misschien ben ik wel te hard voor mijn eigen over die poetsvrouw, maar zo sta ik weer gelijk met mijn mentor Will Bowen 1 - 1.
Ik zou willen dat mijn collega 's medewerkers ook zien dat ik elke dag worstel met de 8 soorten cultuur, dat ik er vaak in luk, en soms niet, en dat ze daar soelaas en steun uit putten.

Zoals ik ooit een koppel dat ik coachte hoorde zeggen toen ik vroeg hoe ze het in godsnaam meer dan vijftig jaar bij elkaar uitgehouden hadden :
'Wel Clark ; we zagen het niet altijd met elkaar zitten, soms zelfs hé-le-maal-niet ! , maar nooit op hetzelfde moment'

Dat was een mooie !, een héle mooie. Zo blijft een cultuur bestaan, als we er niet allemaal tegelijk aan gaan twijfelen dat het zo hoort. Iedereen heeft wel eens zijn-dagje-niet hoor.
(zalig, op dit moment dondert en bliksemt het buiten)

Nummer 8 : Een klaagvrije cultuur.

Samengevat ; 't ging over Cultuur (ahaaa!) en dat is dus iets anders dan mensen vaak denken.

• 
  

.

Will Bowen :
I’m back on Day 1.
(Remember, there is no shame in day 1).

How is your Complaint Free challenge going?

I find it a gift from the Universe that I am going through the Complaint Free challenge with all of you while at the same time having this painful shoulder surgery. I feel both greatly supported and very much called into integrity knowing that I’m committed to sharing this process.

Many of you have thanked me for my honesty and candor during this experience. Well, I didn't post yesterday because I just didn't feel like it. How’s that for honesty?

It’s been just over a week since the surgery and I’m still having fitful nights with little sleep and lots of pain. One of the side effects of the pain medication is a difficulty in breathing and sometimes I wake up in pain and anxiety.

I have said many times that “Those who hurt, or hurting.” Well, let me put it another way:

“People who ARE a pain to deal with, are typically IN pain, themselves—either physically, emotionally or psychologically.”

They deserve our compassion not our reaction.

As a result of my lack of sleep, consistent pain, and the anxiety enhancing side effect of the medication, I am not at my best. Someone disagreed with me yesterday just as a wave of pain hit and I caught myself being rude—and then later complaining. Hence, I am on Day 1.

If we did not experience any suffering ourselves, we would not be able to have compassion for the suffering others. Once again, I am grateful for this process because it is teaching me greater compassion.

I want to remember this and keep it ever before me:

“People who ARE a pain to deal with, are typically IN pain, themselves—either physically, emotionally or psychologically.”

They deserve our compassion not our reaction.

PS: I’ll see this person again today and will apologize. When you have a mess the only thing required is to clean it up.